Ku: Fikri A Gholassahma
Kungsi
ngupingkeun hutbah Ki Silah basa juma’ahan, inyana sasauran yén ari
rasa rumasa demi geus milampah hiji dosa, bakal ngukuntit. Modél “maot”
meureun, wa lao kuntum fiy buruuji al-musayyadah, najan kaayaan
maranéh nyumput dina peti beusi, teu beunang disumputan! bakal
ngukuntit sanajan ka liang cocopét gé! Teu géséh jeung “rasa rumasa”
geus milampah dosa. Disidem, dibuni-buni, dipopohokeun… hiji mangsa,
bakal datang. Ngontrog ka urang.
Ras inget ka si Sujana
dina carita Pa’ Ahmad Bakri. Nyaba kadungsang-dungsang nunutur indung
suku, kamana jigna. Ninggalkeun banda-pakaya, bébélaan naon kikituan
téh?! Keur mopohokeun dosa, keur nyinglarkeun rasa rumasa, da tas
milampah dosa. Anjong di hiji lembur nu matak pikabetaheun, nepi diaku
budak ku Haji nu jadi kokolot di éta lembur. Pajarkeun, “asa ka budak
sorangan nu tas teu aya dikieuna”, saur Ki Haji. Atuh ki sémah, bisa
ngarumasakeun diri, bisa nitipkeun manéh, keur kitu téh nya getol kana
ibah. Matak pikaresepeun urang lembur dinya. Rasa rumasa milampah dosa
téh méh kasilep ku pirang-pirang lalakon hirup nu anyar. Samalah dina
leunjeuran lalakon hirup nu anyar téh, maké jeung patingpucunghul
sirung-sirung asih. Kincir ngait kana bilik, pikir ngait ka nu balik. Bogoh ka alo-na Ki Haji.
Sawatara
lila hahadéan, nepi ka rék kawinna Sujana jeung nyi mojang téh. Ngan
ibur salembur-éar sa nagara, sabot Sujana ; nu geus maheutkeun jangji
rék ngawin si mojang téh, leungit tanpa sebab-ilang tanpa karana. Ari
bébéja mah rék nyelang heula nyekar ka makam ibu-ramana, di lemburna.
Ngan, geus liwat ti waktu nu geus ditangtukeun, Sujana teu jebul waé.
Lebeng. Atuh Ki haji katut pibésaneunana kawiwirangan. Sawatara lila, Ki
Haji nampa surat ti tukang pos. Ana dibuka, horéng surat ti Sujana.
Eusina teu kendat neneda hapunten, sanes maksad nampik kanyaah, sanés
maksad ngawiwirang jalma nu geus dianggap kolot. Jeung…, sanés teu
nyaah, teu cinta ka nyi mojang téh.
 |
| Gambar beunang: Googlé |
Rasa rumasa milampah
dosa téh datang deui ka Sujana, sabot aya kajadian nu dikadék pédah
kapanggih nyalingkuhan pamajikan batur, basa inyana jeung baladna keur
lalajo wayang di lembur tatangga. Ti dinya, Sujana bati cicingeun baé.
Nepi kungsi gering rada parna. Nu matak nyieun ngarenjag téh, eusi
suratna. Sujana nu katembong getol ibadah, soméah jeung loba luang téh,
horéng kungsi mergasa hiji nyawa. Lain batur-lain saha, kapi adi-na
pisan. Pedah kapanggih salingkuh jeung kabogohna. Ti dinya manéhna
mabur, kalawan rerencepan. Teu kapanggih ku pulisi gé.
Ari
cenah upama jalma milampah dosa, hirupna moal tenang. Matak asa
dikukuntit baé ku rasa rumasa éta. Ngan, alusna Sujana mah bisa babalik
pikir, masrahkeun manéh ka ‘pihak berwajib’. Kalayan rido,
ihlas nyirekem di bui, sok sanajan kudu ninggalkeun Ki Haji jeung nyi
mojang nu dipikanyaah ku manéhna. Ti batan hirup dikukuntit ku dosa,
mening kieu baé…, da kieu mah asa tenang hirup téh. Nya di dieu haté téh reureuh. Pungkas Sujana.
Kitu
balukarna lalakon ki Sujana. Inyana nu sakali milampah dosa, tapi
dikukuntit sauumur. Najan geus dipopohokeun ku cara naon baé. Boa béda
deui jeung nu geus mindeng migawé dosan--kawas kuring—awahing ku mineng,
jadi asa geus biasa, asa lumrah baé. Atawa para koruptor nu teu seubeuh
ngahakanan duit nagara—nu hakékatna mah nu rahayat jeung keur
rahayat---asa nyalsé baé, kawas nu teu dikukuntit ku rasa rumasa éta.
Meureun, lamun baroga kénéh rasa rumasa mah, bui téh bakal pinuh.
Hiji-hiji koruptor nyerahkeun manéh ka ‘pihak berwajib’, modél nu
dipilampah ku Sujana. Mungkin teu bakal kitu? Mungkin, tapi éngké… mun
aya belut buluan!!! ***
LPIK, 25 Maret 2015
0 komentar:
Posting Komentar