"LEBARAN"

“LEBARAN”

Ku: Ahmad Bakri*

Beuki burit beuki loba barudak ngagarimbung di buruan masigit, ngadaragoan bedug Magrib. Nu mekel cau, nu mekel gegetuk keur engké buka ari geus disada bedug.

“Naha can jedur kénéh waé euy…?  Pan asa geus burit ieu téh!” cék Oji bari nyenyekel jambu asak. Diambeuan deui diambeuan deui kawas nu geus hayang kop ngokos, “aduh, seungit-seungit teuing jambu téh…!”

“Ning hayoh waé diambeuan …? Batal siah puasana!” cék Oyib!

“Hih, batal sotéh mun didahar…! Da ieu mah diambeuan hungkul!”

“Pan seungitna asup kana irung…! Karasa ngeunahna wéw! Batal ari kitu téh!”

“Teu lah henteu… teu batal …, teu batal!”

“Batal… batal… batal…!” cék Oyib keukeuh, “jig geura tanyakeun ka Pa Lebé!”

“Ari aya nu ngagoréng peda batalnya salelembur…? Pan sok kaambeu ka mana-mana!”

“Gandéng… gandéng … gandéng…! Nanaonan ta téh marebutkeun goréng peda…?” cék kolot ti émpér masigit.

Dur bedug Magrib. Seblem… seblem… seblem, barudak téh paheula-heula. Nu paréa-réa omong gé jempé, da sungutna pinuh ku dahareun.

“Tomot ooooy…!" cék Si Ekom ngosom, da bari samutut ku gegetuk.

“Rék puasa isuk, Teng…?” cék Toto.

“Puasa atuh… piraku henteu mah…”

“Cup siah, moal milu murak tumpeng isuk!”

“Naha…? Aéh enya waé Lebaran nya…! Bit-bit-bit, teu inget tadi mah… Lebaran… Lebaran…, hursééééh… Lebaran!”

Berebet lalumpatan maruru ka saimah-imahna, ngadon dalahar.

“Buru-buru daharna nya, Jang, engké disampeur ku uing!” cék Oji.

“Rék ka mana kitu...?” cék Jang Udin.

“Hih, pan rék ngadulag di masigit… Uing mah geus boga panakolna gé meunang nyieun tadi ti beurang.”

“Naha maké nyieun…? Pan di masigit gé aya panakol mah, lain?”

“Ah, bongan sok parebut… mending boga sorangan, ambéh seubeuh,” cék Oji bari nyimpang ka buruan imahna.

Jang Udin ogé buru-buru balik. Nyampak geus ngabarak di tengah imah.

“Mana ari bapa?” cék emana.

“Di masigit kénéh Ema, panginten keur netepan,” témbal Jang Udin bari sila ngajemprak ngahareupan idangan.

“Ning Ujang geus ti heula atuh?”

“Da… da Ujang mah…” Ngan sakitu nembalna téh, kaburu inget teu milu solat Magrib.

“Teu netepan nya…?” cék emana.

Teu némbal. Kalamas-kélémés waé éraeun.

“Tuh da kitu Ujang mah…! Sok ngalalaworakeun kana papatah kolot téh… kumaha cék Ema baréto?”

“Da Oji ngajak buru-buru Ema! Lumpat waéh Ujang téh.”

“Ulah sok nyalahkeun ka batur…! Bongan saha make guguan…? Kop geura dahar. Éngké tas buka agé-agé netepan Magrib bisi ahir mantén!”

Am Jang Udin dahar. Mani ponyo. Lapar ongkoh, da tas puasa, turug-turug loba deungeunna nu ngareunah, dahareun usum lebaran.

Dag dulugdugdag dulugdugdag… Dag dulugdugdag dulugdugdag!

Jang Udin curinghak …Euleugeu euleugeu kabuhulan.

“Aya naon ciga tibuburanjat?” cék emana.

Nyelang nginum heula méméh némbal téh. “Kapiheulaan waéh ku batur…!”

“Naon kapiheulaan téh…?”

“Ngadulag.”

“Alaaaah… kopkop waé dahar mah sing jongjon! Ngadulag mah engké gé hade. Nepi ka isuk gé matak naon, maleman Lebaran ieuh!”

“Pan tara kabagéan panakolna Ema… Oji mah gaduheun, da ngadamel. Ujang mah henteu.”

“Nginjeum wé ka Oji… piligenti… Oji capéun, genti gentena ku Ujang. Pan jeung sobat, lain?”

“Jang…! Jang Udiiiin…! cék nu ngageroan ti luar.

“Hoooooy…, dagoan …! Témbal Jang Udin bari ngoréjat, berebet lumpat muru nu nyampeur, “mana panakolna, Ji?”

“Tah ieu...! kaina gé dahan jeruk ieu mah, Jang. Pék geura cekel, ampeg nya! Tarik sora bedugna gé ditakol ku ieu mah.”

“Engké Ujang ngajaran, nya Ji!”

“Heug… Yu atuh buru-buru urang maras panakol!”

Srog ka masigit. Nyampak geus ngagimbung barudak deukeut bedug, pasesedek ngadagoan giliran ngadulag.

“Halik, uing heula!” cék Oji bari seselendep.

“Gandéng ah, uing gé geus ngadagoan ti tatadi” cék nu kasedekkeun.

“Hih, da uing mah mawa panakolna gé!” témbal Oji keukeuh.

Ngadulag (gambar beunang Google)

Dulugdug milu ngadulag, marengan nu geus nyampak.

“Allohu Akbar…! Allohu Akbar…! Walillahilham…!”

“Yeuh tampanan, barudak, Ua can kokocok suku!” cék nu nanggeuy baskom di lawang.

Barudak paheula-heula nampanan baskom tumpeng, diteundeun di émpér jeung geus ngabarak di dinya.

“Leuh… geus loba nya euy tumpengna gé…! Mun unggal poé Lebaran téh, resep!”

            “Leuh, geuning Si Ekom royal, euy, maké udud sagala!”

“Matak naon deuih, salebaran sakali mah?” témbal Si Ekom.

“Pék siah lieur geura! Baréto gé Si Andi utah-utahan nepi ka teu kadugaeun milu sidkah!” cék Oji.

Si Ekom reuwaseun. Geuwat rokona dipiceun.

Nepi ka tengah peuting barudak téh raraméan sukan-sukan. Nu ngadulag, nu milu takbir jeung kolot. Nu heureuy lolobana mah. Geus marilu murak tumpeng gemprah sararé di bale malang.

Dur bedug Subuh.

“Harudaang, barudak, beurang…!”

Tingkoréjat, tingkuliat, tingrariceng sérab… Léos baralik rék ngadon mandi jeung disalin. Aya nu lulungu kénéh. Batur-baturna muru lawang, manéhna mah léosna ka paimbaran.

Bada subuh masigit geus pinuh ku nu rék sarolat sunat. Barudak misah di émpér, paginding-ginding maké papakéan weuteuh. Si Eman gé aya, bangun kacida gumbirana téh.

Rérés solat sunat, rérés hutbah, saréréa sarasalaman.

“Hampura nya euy, silih lubarkeun dosa,” cék Oji.

“Lebaran… lubar sakabéh dosa!” cék barudak bari sungsong silih asongan leungeun.

“Rék ka mana Jang Udin, lain rék milu sidkah heula?”

“Rék munjungan heula ka Ema… Engké ka dieu deui!”

“Aéh heueuh nya euy, urang gé kudu nyungkem, bisi kapiheulaan ku batur… Pamali cék kolot ogé!” cék Toto bari lumpat.

Batur-baturna gé paheula-heula ka imah, muru nyungkem kana lahunan emana, neda pangampura jeung pidu’ana. ***

 (Disalin tina Manglé Alit no. 265, 1 Januari 1987)

*) Ahmad Bakri, Pangarang nu produktip dina yuswa nu geus ceueut ka hareup. Lahir di Rancah Ciamis 11 Me1 1917. Opat naskahna kungsi ngaborong hadiah IKAPI Jabar taun 1967, nyaéta: Kabandang ku Kuda Lumping, Nu Sengit dipulang Asih, Payung Butut, jeung Rajapati di Pananjung. Disagigireun maca jeung nulis, teu aya deui pangaresep sejenna iwal ti ngawangkong/ngalohong.